Blisko połowę z 40. lat swojego życia zawodowego poświęciłem na kierowanie ludźmi i przedsięwzięciami biznesowymi. Druga część, to droga kształcenia dorosłych i pomagania im w stawaniu się coraz lepszymi liderami i ludźmi. W tej roli pilnuję przede wszystkim dwóch rzeczy – by zawsze było prawdziwie i konstruktywnie. Prawdziwie, czyli w zgodzie z tym co każdy odkrywa jako prawdę o sobie i swej życiowej misji. Konstruktywnie, a zatem z orientacją na rozwiązanie problemu, z nastawieniem na przyszłość, z optymizmem oraz nadzieją. Dokładam starań, by moje sesje pozostawały w pamięci klientów jako wydarzenia znaczące, ale też przyjazne w formie.
Prowadzę indywidualne sesje mentoringowe i coachingowe dla menedżerów wyższych szczebli. Znajdują oni we mnie partnera, który z własnego doświadczenia zna i rozumie wyzwania, przed jakimi stoją. Jako coach i trener zespołów, moderuję refleksję oraz pracę gremiów kierowniczych lub szkolę je z zarządzania biznesem, ludźmi i trudną zmianą. Chętnie angażuję się w krótsze wystąpienia, dla większych audytoriów, w tym webinary na temat przywództwa, kultury organizacji i budowania biznesu na wartościach. Od lat zajmuję się kształceniem przyszłych coachów i mentorów, prowadząc warsztaty i wykłady na studiach podyplomowych.
Jakiś czas temu wpadła mi w oko następująca historyjka obrazkowa. Dwie młode panie siedzą na kanapie popijając wino z kieliszków. Oto ich dialog:
— Byłam u Kaśki i, słuchaj, miała taki bałagan na chacie — mówi jedna.
— Ja też mam czasem bałagan — odpowiada koleżanka.
— Ja nie, ja zostałam tak wychowana, że bałagan to wstyd i hańba — dodaje pierwsza.
— Ja też zostałam tak wychowana, ale dziś myślę już samodzielnie — kończy wymianę druga.
Kiedy marcu 2010 roku zapowiedziano w Wielkiej Brytanii wizytę papieża Benedykta XVI okazało się, że nastawienie trzech czwartych Brytyjczyków wobec Kościoła Katolickiego jest obojętne lub negatywne. Przeprowadzona w Londynie parę miesięcy wcześniej debata oksfordzka okazała się klapą wizerunkową strony katolickiej, daremnie próbującej przekonać dwa tysiące obserwatorów o pozytywnym wpływie swojego Kościoła na świat. Mając te fakty na uwadze, kilkoro katolików, specjalistów z obszaru mediów i komunikacji, powołało do życia grupę Catholic Voices.
Śpieszę uspokoić – nie, nie chodzi jeszcze o coacha zastąpionego przez sztuczną inteligencję! (Jest już, co prawda, coraz więcej wirtualnych doradców klienta, ale nadal "wykładają się" oni na co trudniejszych pytaniach.) Rzecz będzie o realizacji programów rozwojowych przez żywego coacha, ale z pomocą platform online i aplikacji informatycznych. Artykuł kieruję głównie do braci cochingowej i trenerskiej, ale może też zainteresują się nim HRowcy odpowiedzialni za kontraktowanie programów rozwojowych, jak i potencjalni klienci tych programów.
Doświadczona liderka z ponad 25-letnim doświadczeniem w zarządzaniu na najwyższym szczeblu w sektorach IT, budownictwa, energetyki, usług i produkcji B2B. Obecnie CFO w międzynarodowej grupie Hicron Sp. z o.o. Z pasją i skutecznością realizuje strategiczne cele organizacji, zarządzając finansami, zespołami HR, IT oraz zakupami. Specjalizuje się w restrukturyzacji, fuzjach i przejęciach, zarządzaniu strategicznym oraz rozwoju biznesu.
Rozmawiała: Zofia Kociołek-Sztec
Piotr, kiedy zapytałam czego mam się spodziewać po rozmowie z Tobą powiedział: „to taka waleczna, odważna lwica”. Na ile odnajdujesz się w tym określeniu? :-)
Mam odrobinę wahania jak o to pytasz, ale tak - lwicą zdarza mi się być dosyć często. Jednocześnie potrafię być empatyczna i wspierająca, kiedy trzeba. Z resztą, to nie tylko moja domena. Z mojego doświadczenia wynika, że w ogóle kobiety na wysokich stanowiskach takie właśnie są. Umieją zarządzać, podejmować decyzje, analizować, dowożą, a jednocześnie „potrafią” w komunikację, w ludzi… Jestem zdania, że są w tym przynajmniej równie dobre jak mężczyźni, a niekiedy i lepsze, ale więcej czasu zajmuje im przekonanie o tym otoczenia, a często i samych siebie.
Doświadczony konsultant, coach kariery i menedżer biznesowy z szeroką praktyką w zakresie usług związanych z HR, zwłaszcza outplacemencie, zarządzaniu zmianami in restrukturyzacjami firm. Przez 20 lat country head i country manager w LHH Polska (wcześniej DBMPolska) – polskiej firmie w branży HR, działającej jako partner globalnych firm DBM i LHH. W przeszłości zajmował się również rekrutacją, executive search, szkoleniami i oceną umiejętności miękkich. Absolwent filologii angielskiej na Uniwersytecie Łódzkim. Członek Uczelnianego Komitetu Założycielskiego NZS UŁ, uczestnik strajków studenckich łódzkich uczelni, przewodniczący Uczelnianego Komitetu Strajkowego UŁ. Członek grupy negocjującej studenckie postulaty z rektorem UŁ. Po stanie wojennym kolportował podziemne pismo „Jesteśmy”. Działacz kół samokształceniowych. Uczestnik Duszpasterstwa Akademickiego przy kościele oo. Jezuitów w Łodzi i współredaktor pisma duszpasterstwa przy kościele św. Teresy „Exodus”. Za działalność opozycyjną odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2017) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (2007).
Rozmawiały: Magdalena Antonik i Zofia Kociołek-Sztec
Czytając Twoją biografię nie sposób pominąć udziału w strajkach studenckich. Czy mógłbyś pokrótce opowiedzieć rys historyczny i nastroje tamtych czasów, osobom takim jak my, które nie mają pojęcia jak to wyglądało. Dlaczego podjąłeś się przywództwa?
Zaangażowanie w sprawy społeczne, w losy ojczyzny, to były kwestie oczywiste w rodzinie, w której zostałem wychowany. U nas wiara katolicka i patriotyzm były rozumiane bardzo serio: dziadkowie brali czynny udział w kampanii wrześniowej, w czasach stalinowskich jeden z nich trafił do więzienia. Rodzice też zawsze mocno zainteresowani tym co się działo w kraju, więc ten mój późniejszy udział w strajkach był formą kontynuacji tej tradycji.
Prezes zarządu BayWa Agro Polska – firmy z branży rolniczej, która jest częścią międzynarodowego koncernu, obecnego w ponad 50 krajach na 5. Kontynentach, zatrudniającego 23 tys. osób. Ma ponad 20-letnie doświadczenie zawodowe, w tym 15 lat praktyki na stanowiskach menedżerskich. Miał dwukrotną możliwość zakładania i budowania zespołów od początku. Coach i mentor. Uwielbia obserwować i towarzyszyć w rozwoju osób, z którymi ma kontakt. Prywatnie mąż i ojciec dziewięciorga dzieci. Łączenie pracy zawodowej z rodziną, sportem oraz działaniami społecznymi uważa za ważny element swojego życia.
Rozmawiała Zofia Kociołek-Sztec
Proszę wybaczyć pierwsze pytanie, ale to rolnictwo to tak z przypadku, z przeznaczenia czy z marzeń? Bo to jednak branża uważana przez wielu za mniej atrakcyjną niż inne.
Marzyć to marzyłem o tym żeby być policjantem :-) i zarządzać ludźmi, zatem to drugie mi się w sumie udało. A rolnictwo chyba najbardziej to z genów, bo pochodzę ze wsi spod Wadowic. Moi rodzice mieli około 6-hektarowe gospodarstwo więc zapach ziemi, pszenicy i potu znam z dzieciństwa, ale takiego dużego rolnictwa uczyłem się w Niemczech. To z kolei w sumie trochę z przypadku, bo pierwotnie za zachodnią granicę wyjechałem, żeby uczyć się języka i zarobić na studia pracując jako „AuPair’ czyli opiekun dzieci.